Antwoord:
Astronomen verwachten niet dat de zon haar leven als supernova zal beëindigen, maar in ongeveer 4-5 miljard jaar verwachten ze dat de zon zich uitbreidt naar een planetaire nevel.
Uitleg:
Doorgaans treedt een supernova op wanneer fusie in het midden van een ster niet langer genoeg uiterlijke druk kan bieden om de zwaartekracht in balans te brengen. Fusie vereist een grote toevoer van energie om protonen dichtbij genoeg te krijgen voor de sterke kracht om elektrostatische afstoting te overwinnen. Zodra fusie optreedt, wordt massa omgezet in energie die een uiterlijke druk op de ster creëert.
Omdat grotere elementen meer protonen hebben, hebben ze meer energie nodig om afstoting te overwinnen. Het blijkt dat er een kritische massa is waarbij de hoeveelheid energie die wordt teruggevoerd door fusie kleiner is dan de hoeveelheid energie die in fusie wordt gebracht. Zodra een ster begint met het smelten van ijzeren kernen, kan de uitgaande energie van fusie de ster niet langer ondersteunen en begint deze snel in te storten.
Terwijl de ster ineenstort, gaat de fusie in een steeds sneller tempo door, waardoor een opeenhoping van neutrino's ontstaat. Uiteindelijk blaast de schokgolf van ontsnappende neutrino's de ster uit elkaar in een supernova. Omdat de zon niet genoeg massa heeft om de druk te genereren die nodig is voor ijzersmelting, kan de zon de supernova-fase niet bereiken zonder tussenkomst van een andere ster.
Het wordt verwacht in ongeveer 5 miljard jaar, maar de buitenste lagen van de zon zullen opwarmen en uitzetten in de ruimte en een planetaire nevel creëren. Een planetaire nevel is meer een geleidelijke uitbreiding dan een explosie, en de kern wordt achtergelaten als een door elektronen gedegenereerde witte dwerg.
Als de zon deel uitmaakte van een binair systeem, kon de andere ster voldoende massa op de witte dwergzon dumpen om de fusie opnieuw te starten. Omdat een witte dwerg niet uitzet en afkoelt als gewone sterren, wordt de fusie een weggelopen proces dat de ster uit elkaar blaast. Dit is een supernova type 1a, en er wordt niet verwacht dat dit met onze zon gebeurt.
Wat zorgt ervoor dat een massieve ster explodeert als een supernova?
Echt massieve sterren kunnen resulteren in een supernova als er een verandering in de kern is. De verandering kan op twee manieren plaatsvinden, geclassificeerd als type 1 en type 2, beide worden hieronder uitgelegd. Type I supernovae missen een waterstofsignatuur in hun lichtspectra. Het komt voor in dubbelstersystemen. In dit een van de sterren, in het algemeen een koolstof-zuurstof witte dwerg, steelt materie van zijn partnerster en dus accumuleert de witte dwerg na verloop van tijd te veel materie. De ster kon de overmatige materie niet langer verdragen, wat resulteerde in een supernova (ontploffing van een massieve st
Wanneer een ster explodeert, bereikt hun energie dan alleen de aarde door het licht dat zij uitzenden? Hoeveel energie geeft één ster af wanneer hij explodeert en hoeveel van die energie de aarde raakt? Wat gebeurt er met die energie?
Nee, tot 10 ^ 44J, niet veel, het wordt minder. De energie van een exploderende ster bereikt de aarde in de vorm van allerlei soorten elektromagnetische straling, van radio tot gammastraling. Een supernova kan wel 10 ^ 44 joules energie afgeven, en de hoeveelheid hiervan die de aarde bereikt, is afhankelijk van de afstand. Terwijl de energie van de ster weg reist, wordt hij meer verspreid en zo zwakker op een bepaalde plek. Wat er ook maar op de aarde komt, wordt sterk verminderd door het magnetische veld van de aarde.
Ster A heeft een parallax van 0.04 seconden boog. Ster B heeft een parallax van 0,02 boogseconden. Welke ster ligt verder van de zon vandaan? Wat is de afstand tot ster A van de zon, in parsecs? bedankt?
Ster B is verder verwijderd en de afstand tot de Zon is 50 parsecs of 163 lichtjaren. De relatie tussen de afstand van een ster en zijn parallaxhoek wordt gegeven door d = 1 / p, waarbij de afstand d wordt gemeten in parsecs (gelijk aan 3,26 lichtjaar) en de parallaxhoek p wordt gemeten in boogseconden. Daarom staat ster A op een afstand van 1 / 0.04 of 25 parsecs, terwijl ster B op een afstand van 1 / 0.02 of 50 parsecs staat. Vandaar dat ster B verder weg is en dat de afstand tot de zon 50 parsecs of 163 lichtjaren is.